«جنگ جهانی سوم»؛ اکرانی فوری، انتخاب درست!
تاریخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۱۷۲۶۷
مهسا بهادری: پس از مدت‌ها کشمکش بالاخره فیلم سینمایی«جنگ جهانی سوم» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی هومن سیدی در ۲۸ شهریور، به عنوان نماینده ایران در اسکار معرفی شد و در نهایت در جلسه شورای صنفی نمایش که امروز(یکشنبه ۱۰ مهر) برگزار شد، اعلام کردند که قرار است فیلم سینمایی «جنگ جهانی سوم» برای کسب شرایط حضور در اسکار با پخش شایسته فیلم از پنجشنبه ۱۴ مهر تا چهارشنبه ۲۰ مهر در پردیس مگامال به‌صورت ویژه اکران شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حالا نگاهی بیندازیم به قوانین کلی اسکار، تعداد نامزدهای شاخه بهترین فیلم در روزهای آغاز برپایی جوایز اسکار هر سال تغییر می‌کرد اما از سال ۱۹۴۴ استانداردی برای این موضوع تعریف کردند قرار شد، تنها پنج فیلم نامزد دریافت مهم‌ترین شاخه جوایز اسکار شوند. این روند تا سال ۲۰۰۸ و همزمان با انتقاد به نامزد نشدن فیلم‌های مورد توجه منتقدان چون «شوالیه تاریکی» و انیمیشن علمی-تخیلی «وال-ئی» در سال ۲۰۰۸، آکادمی برای جذب مخاطب ییشتر و جذاب کردن این رویداد تصمیم به افزایش تعداد نامزدها به ۱۰ فیلم گرفت و این کار را از سال ۲۰۰۹ اعمال کرد.
این اقدام باعث شد در نتیجه فیلم‌هایی چون «آواتار»، «منطقه ۹»، انیمیشن «UP» و آثار سرگرم‌کننده و تماشاگرپسندی چون «حرام‌زاده‌های لعنتی» به جمع نامزدهای شاخه بهترین فیلم راه یابند. البته بخش زیادی از مسئولان در آکادمی نسبت به این تغییر ناخشنود بودند و اعتقاد داشتند افزایش تعداد نامزدهای بهترین فیلم به ۱۰ فیلم، ارزش نامزدی در این شاخه را کاسته و در نتیجه در فرمولی جدید اعلام کردند بین ۵ تا ۱۰ فیلم در هر دوره می‌توانند نامزد این شاخه باشند و با غیرقابل پیش‌بینی کردن تعداد نامزدها خواستند به جذابیت این شاخه کمک کنند.
آکادمی بار دیگر در جولای ۲۰۲۰ اعلام کرد از دوره ۲۰۲۱ در مجموع ۱۰ فیلم به صورت قطعی نامزد شاخه بهترین فیلم می‌شوند.
قواعدی که تغییر کرددر دوران شیوع ویروس کرونا بر دنیا، وضعیت سینماها و نمایش فیلم‌ها در تمام دنیال دچار مشکلی جدی شد و آکادمی اسکار برای اینکه به این وضعیت کمکی کند
مطابق این قانون جدید، هر فیلم که می‌خواهد در اسکار شرکت کند، باید به مدت شش روز یا در سینماهای عادی یا در سینماهای Drive-In اکران شده باشد. البته با این تفاوت که فیلم‌ها برای شرکت در اسکار با اکران در سینماهای عادی، موظف به داشتن سه سانس اکران روزانه به مدت دو هفته در تعدادی از سینماهای آمریکا هستند. ولی اگر یک فیلم به مدت دو هفته، روزانه یک سانس اکران در سینماهای Drive-In داشته باشد نیز می‌تواند در رقابت اسکار ۲۰۲۱ (نود و سومین دوره‌ی اسکار) شرکت کند.
همچنین فیلم‌هایی که به‌جای اکران سینمایی سراغ اکران خانگی بروند، ۶۰ روز پس از شروع پخش فرصت دارند که فیلم را در سینماهای مختلف برای تمامی اعضای آکادمی نمایش بدهند. آکادمی این‌گونه و با آسان‌تر کردن قوانین مرتبط با شرکت داده شدن یا نشدن در مراسم اسکار، تعداد فیلم‌های دارای شانس رقابت را افزایش دهد. زیرا آنقدر فیلم‌های زیادی از سال ۲۰۲۰ میلادی تا سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲ میلادی اکرانشان به تعویق افتاده که اسکار با این کار تصمیم گرفت این مشکل را برطرف سازد.
مراسم اسکار ۲۰۲۱ در ۲۵ آوریل، یعنی (۵ اردیبهشت ۱۴۰۰) برگزار می‌شود و برخلاف همه اسکارهای قبلی که فقط فیلم‌های اکران‌شده تا پایان سال میلادی گذشته را به حساب می‌آوردند، تصمیم گرفتند همه فیلم‌های اکران‌شده تا ۲۸ فوریه ۲۰۲۱ (۱۰ اسفند ۱۳۹۹) توانایی شرکت در مراسم جوایز آکادمی علوم و هنرهای سینما را دارند.
بیشتر بخوانید: درخشش ده ساله ایران در اسکار نماینده ایران در اسکار چه فیلمی خواهد بود؟ نماینده ایران در اسکار چه فیلمی خواهد بود؟ اقدام دو هفته‌ای برای اکران «جنگ جهانی سوم»مهدی سجاده‌چی، یکی از اعضای هیئت انتخاب فیلم برای اسکار درباره اقدام سریع شورای صنفی نمایش برای اکران فیلم «جنگ جهانی سوم» می‌گوید: «این اقدام سریع، اتفاق خوبی است و تا جایی که می‌دانم اسکار یک محدوده زمانی مشخصی را برای اکران فیلم‌ها تعیین می‌کند، مثلا هرکسی هرزمانی که می‌خواهد نمی‌تواند فیلم را اکران کند. زمان دقیق را نمی‌دانم اما می‌دانم که ما فرضا اگر دوست داشتیم آذر این فیلم را اکران کنیم نمی‌توانستیم این کار را انجام دهیم.»
او درباره انتخاب این فیلم هم گفت: «درباره انتخاب این فیلم هم باید یک نکته‌ای را اضافه کنم. شاید اسکار را به عنوان یکی از حرفه‌ای‌ترین رویدادهای سینمایی در نظر گرفت، از لحاظ اینکه سینما برای آنها اهمیت داشته باشد، اما در نهایت سیاست‌هایی هم مدنظرشان بوده است. در سال‌های گذشته دیدیم فیلم‌های که به اقلیت می‌پردازند، یا توجهی ویژه به خانم‌ها دارند، بخت بیشتری برای برد اسکار دارند.همه ما با انتخاب این فیلم می‌گوییم که در مقایسه با دیگر رقبا و فیلم‌ها، برد اسکار حق این فیلم سینمایی است.»
این هنرمند ادامه داد: « این فیلم با اختلاف از دیگر فیلم‌هایی که برای ما ارسال شد، بهتر بود و جدای از بحث سینمایی آن باید بگویم که پخش کننده خوبی هم داشت، چون مهم‌ترین کار پس از ساخت فیلم مسئله پخش است که پخش‌کننده‌ها باید فیلم را بگیرند و در جشنواره‌های معتبری شرکت دهند، چون مسئله دیده شدن فیلم بسیار نکته مهمی است. ما در سال‌های گذشته نیز فیلم‌های خوبی هم داشتیم و اما هیچ تلاشی برای پخش فیلم نکردند.
شکیب یک کارگر روزمزد میانسالِ بی‌خانمان است که همسر و پسرش را سال‌های پیش در یک زلزله از دست داده و تاکنون با این امر کنار نیامده است. او در طی چند سال گذشته، با یک زن ناشنوای جوان به نام لادن رابطه برقرار کرده‌است. محل ساخت‌وسازی که او امروز در آن کار می‌کند، معلوم می‌شود که صحنهٔ فیلمی دربارهٔ جنایات آدولف هیتلر در طول جنگ جهانی دوم است. هنگامی که بازیگر نقش هیتلر به‌طور ناگهانی در طول فیلم‌برداری می‌میرد، با وجود تمام مشکلات، شکیب به دلیل شباهت عجیبش به هیتلر به عنوان جایگزین بازیگر قبلی انتخاب می‌شود و خانه بزرگی به او داده می‌شود و...
این داستان فیلمی به کارگردانی هومن سیدی است که محسن تنابنده، مهسا حجازی، ندا جبرائیلی، نوید نصرتی، مرتضی خانجانی و حاتم مشمولی در آن ایفای نقش کرده‌اند. این فیلم در جشنواره ونیز، جایزه بهترین فیلم «افق» برای هومن سیدی و بهترین بازیگر مرد برای محسن تنابنده را به خود اختصاص داده است.
هومن سیدی علاوه بر کارگردانی، تهیه‌کنندگی و نویسندگی این فیلم را هم برعهده داشت، هنرمندی که شش فیلم سینمایی به نام‌های «آفریقا»، «سیزده»، «اعترافات ذهن خطرناک من»، «خشم و هیاهو»، «مغزهای کوچک زنگ‌زده» و در نهایت «جنگ جهانی سوم» و یک سریال شبکه نمایش خانگی به نام «قورباغه» ساخته است.
۵۵۲۴۵
کد خبر 1679550منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: سینمای ایران جوایز اسکار سینمای جهان کارگردانان سینمای ایران ایران در اسکار جنگ جهانی سوم فیلم سینمایی بهترین فیلم هومن سیدی ۱۰ فیلم فیلم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۱۷۲۶۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فرزاد موتمن :سینمای ایران نیازمند دگردیسی است/ چرا تنوع ژانر نداریم؟
به گزارش خبرآنلاین، فرزاد موتمن کارگردان و مدرس سینما در طول دوران فعالیت حرفه‌ای‌اش فیلمسازی در ژانرهای مختلف را تجربه کرده است. درست است که از نظر خیلی از
منتقدان و علاقه مندان به سینما شاید «شب های روشن» محبوب‌ترین فیلم موتمن باشد اما او تلاش کرده خودش را به یک ژانر محدود نکند و در فضاهای
مختلفی فیلم بسازد از جنایی و فانتزی گرفته تا کمدی و عاشقانه از «صداها» که فیلم محبوب خودش هم است تا «پوپک و مش ماشاالله»، «سراسر شب» و
«شبگرد» که هنوز اکران نشده است.
با این وجود موتمن معتقد است در سینمای ایران تنوع ژانر نداریم چون حمایتی از فیلمسازان برای تجربیات جدید انجام نمی‌گیرد. این فیلمساز با اشاره به اینکه سینمای ایران نیازمند یک دگردیسی کامل است، راه نجات سینما را جان گرفتن دوباره بخش خصوصی می‌داند به شیوه‌ای که خود تهیه کنندگان سرمایه‌شان را وارد فیلم کنند نه اینکه با سرمایه افراد عشق بازیگری فیلمشان را بسازند.
به گزارش مهر، در گفت‌وگویی که با فرزاد موتمن درباره وضعیت سینمای ایران در سال‌های اخیر داشتیم وی درباره موضوعات مختلفی از جمله لزوم تولید فیلم در بخش خصوصی، نبود تنوع ژانر در سینما و کم رنگ شدن درام اجتماعی، توجه ارگان‌ها و نهادها به فیلمنامه‌های متنوع و حمایت از نسل جوان و همچنین فعالیت‌های اخیرش صحبت کرد.
در این گفت‌وگو می‌خوانیم:
* در روزهایی هستیم که سینما موافقان و مخالفان خاص خود را دارد. عده‌ای فروش فیلم‌های کمدی را عامل موفقیت سینمای ایران معرفی می‌کنند و عده دیگر با استناد به دهه‌ها و سال‌های پیش از این، معتقد هستند که سینمای ایران روند رو به افولی را طی می‌کند. باتوجه به تولیدات و شرایط اکران، وضعیت را چطور ارزیابی می‌کنید؟
از میانه دهه ۸۰ اتفاقی در سینمای ایران رخ داد که مسؤولان سینمایی و فرهنگی آن را با عنوان ریل‌گذاری معرفی می‌کردند. متأسفانه آنها دقت نکرده بودند که سینما صنعت است و باید با شرایط خاص خود پیش برود.
با این وجود، ریل‌گذاری انجام شد و جنبه‌های متعددی را در برگرفت. به عنوان مثال، عملاً تولید فیلم در بخش خصوصی متوقف و دفاترِ فیلمسازی که ما به آنها فیلمنامه می‌دادیم تا پذیرفته شود و آنها را بسازیم، همگی تعطیل و تبدیل به دفاتر پخش فیلم شدند. همچنین تهیه‌کننده‌ها به تعبیری، تبدیل به بنگاه‌های معاملات املاک شدند. یعنی در دفتر خود منتظر بودند تا کسی با فیلمنامه و پول داخل بیاید. در واقع دیگر پول و یا تلاشی برای جذب سرمایه از طرف تهیه‌کننده وجود نداشت.
در میانه دهه ۸۰ تحت عنوان جوان‌گرایی، سالانه ۶۰ - ۷۰ فیلمساز فیلم اولی به بدنه سینما اضافه شد در حالی که ما در سال، فقط می‌توانستیم ۴۰ -۵۰ فیلم را اکران کنیم. به جز تعداد محدود و انگشت‌شماری از این فیلمسازها، بقیه تنها یک فیلم ساختند و رفتندعلاوه بر این، فارابی نیز، حمایت از کلیه فیلم‌های دارای پروانه ساخت را متوقف کرد و عملاً خودش تهیه‌کننده شد. یعنی پولش را به پاره‌ای از فیلم‌ها داد که مورد پسندش بودند.
همچنین تحت عنوان جوان‌گرایی، سالانه ۶۰ - ۷۰ فیلمساز فیلم اولی به بدنه سینما اضافه شد در حالی که ما در سال، فقط می‌توانستیم ۴۰ -۵۰ فیلم را اکران کنیم. به جز تعداد محدود و انگشت‌شماری از این فیلمسازها، بقیه تنها یک فیلم ساختند و رفتند. با این اتفاق، یک بحران تولید و توزیع عجیب به وجود آمد. به صورتی که اکنون ۲۰۰- ۳۰۰ فیلم پشت اکران داریم که بحرانی اساسی برای سینما است.
همه این اتفاقات سبب شد تا حتی آثاری که به عنوان درام اجتماعی شناخته می‌شود (و البته یک ژانر من درآوردی است که در ایران به وجود آمده است) نیز ضعیف و ضعیف‌تر شوند چون مرکز ثقلِ این آثار از طبقه متوسط شهری به طرف لمپن‌ها، معتادها، عربده‌کش‌ها، قمه‌کش‌ها و … معطوف شد.
* با این همه، بر مبنای آمار ارائه شده، شاهد استقبال مخاطبان از فیلم‌های سینمای ایران هستیم. به صورتی که حتی بعد از مدت‌ها رکورد مخاطب و فروش جابه جا شده است.
در شرایط فعلی، سینمای ما دو قطبی شده است. یک قطب این سینما، کمدی نشان می‌دهد و قطب دیگر مختص به فیلم‌های ارگانی است. رنگ، تنوع و جذابیت از سینمای ما رفته و علاقه‌مندان واقعی سینما که جوان‌ها هستند و فیلم‌های کلاسیک و جدید را دنبال می‌کنند، دیگر به سینما نمی‌آیند زیرا فیلم‌ها برایشان جالب نیست. بنابراین اوضاع خوبی را شاهد نیستیم.
سینمای ما زمانی نجات پیدا می‌کند که تهیه‌کنندگان از جیب خود پول دهند و یا پولی را که خودشان فراهم کرده‌اند و قرار است پاسخگوی آن باشند در فیلم بگذارند. نه اینکه افراد پولداری که می‌خواهند بازیگر شوند، بیایند و نقش بخرند و به این صورت پول به دست بیایدفکر می‌کنم مسؤولان سینمایی کشور باید روی تصمیم‌های خود، تجدید نظری اساسی کنند. آنها باید اجازه دهند که بخش خصوصی دوباره پا بگیرد. این تنها اتفاقی است که می‌تواند سینمای ما را نجات دهد. در واقع سینمای ما زمانی نجات پیدا می‌کند که تهیه‌کنندگان از جیب خود پول دهند و یا پولی را که خودشان فراهم کرده‌اند و قرار است پاسخگوی آن باشند در فیلم بگذارند. نه اینکه افراد پولداری که می‌خواهند بازیگر شوند، بیایند و نقش بخرند و به این صورت پول به دست بیاید. چون در این صورت تهیه‌کننده سهم خود را در جیبش گذاشته و سرانجام اکران داخلی و خارجی فیلم و اتفاقات دیگر آن، هیچ اهمیتی برایش ندارد.
* با توجه به نقدهای همیشگی که از دهه‌های گذشته، نسبت به تولید فیلم در ژانرهای مختلف مطرح است، شاهد هستیم که نه تنها ژانر تازه‌ای به سینمای ایران اضافه نشده، بلکه برخی ژانرهای این سینما نیز از بین رفته است. به عنوان مثال انگار دیگر قرار نیست فیلم عاشقانه‌ای با مختصات «شب‌های روشن» را در سینماها شاهد باشیم. علت این اتفاق را در چه می‌بینید؟
عشق و علاقه اولم این بود که فیلم سینمایی بسازم اما تا اواخر دهه هفتاد مستندساز بودم. وقتی تصمیم گرفتم که اولین فیلم سینمایی خودم را بسازم و وارد سینمای اکران شوم، همراه نسلی چون ایرج کریمی، سامان مقدم، حمید نعمت‌اله، مونا زندی، مازیار میری، مهدی کرم‌پور، محسن امیریوسفی، همگی و شاید من بیشتر به تجربه ژانرهای مختلف علاقه‌مند بودیم.
علاقه‌مند به این مسیر بودم، زیرا وقتی به پشت سر نگاه می‌کردم، می‌دیدم که سینمای ما اساساً از فیلم‌های اکشن، جمشید آریا، مواد مخدر، نیروی انتظامی و ملودرام‌های سوزناک، تعداد اندکی کمدی و فیلم‌هایی که از آن با عنوان جشنواره‌ای یاد می‌شد، تشکیل شده است.
اتفاقاً در نقدهایی که در مجلات سینمایی نوشته می‌شد نیز می‌دیدم که اغلب نویسندگان سینمایی نسبت به این موضوع شکایت کرده و می‌گفتند که چرا ما تنوع ژانر نداریم؟ در نتیجه این موضوع را برای خود، به عنوان یک هدف در نظر گرفتم تا در ژانرهای مختلف کار کنم و تا جای ممکن این کار را انجام دادم اما حمایت لازم صورت نگرفت.
در یک شرایط معمول، وقتی شما «شب‌های روشن» می‌سازید و این فیلم علاقه‌مندانی پیدا می‌کند، تهیه‌کنندگان و نهادهای مختلف باید بیایند و به شما بگویند «دیگر چه چیزی داری؟ می‌خواهیم کمکت کنیم تا آنها را بسازی.» اما نه تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه درست بعد از «شب‌های روشن»، ۱۶ فیلمنامه‌ام رد شد. علاوه بر این، حمایتی از سوی منتقدان هم نداشتم.
مطمئناً در نسل جوان، آدم‌های با استعدادی هستند. همان طور که در جوان‌های ۱۰ - ۱۵ سال گذشته چند فیلمساز با استعداد داشتیم که کارهای قابل توجهی را ارائه کرده‌اندبا این همه در تمام این سال‌ها، فیلم‌های عاشقانه، جنایی، ماورایی و نوآر ساختم ولی دیدم که هیچ کس برای آن اهمیتی قائل نیست. تا به امروز، افتان و خیزان به این مسیر ادامه دادم و حتی در سال‌های بعد از آن، تریلر روان‌کاوانه، درام عاشقانه، فیلم پلیسی و یک فیلم کاملاً تجربی و فیلمی کمدی ساختم ولی عملاً این مسیر مورد حمایت قرار نگرفت.
اغلب بچه‌های نسل من یا این کار را رها کرده‌اند، یا از ایران رفته‌اند یا خانه نشین شده و تغییر شغل داده‌اند. تنها چند پوست کلفت باقی ماندیم.
* باتوجه به فضای آموزشی که برای جوانان علاقه‌مند به سینما حاکم است و فیلمسازان فیلم کوتاهی که بعضاً شاهد درخشش آنها هستیم، فکر می‌کنید کارگردان‌های نسل تازه می‌توانند شرایط سینمای ایران را تغییر دهند؟
احساس می‌کنم که بافت سینمای ما باید تغییر کند. ما باید به طرف، سینمایی صنعتی و حرفهای برویم. با این شکلی که در حال جلو رفتن هستیم، خیلی امید چندانی ندارم. البته مطمئناً در نسل جوان، آدم‌های با استعدادی هستند. همان طور که در جوان‌های ۱۰ - ۱۵ سال گذشته چند فیلمساز با استعداد داشتیم که کارهای قابل توجهی را ارائه کرده‌اند. ولی اکنون فیلمسازی واقعاً سخت و ادامه دادن آن به مراتب سخت‌تر است. در نتیجه افراد فیلمی می‌سازند و دیگر حمایت نمی‌شوند. به نظر می‌آید در بهترین حالت، هرکس بیش از دو، سه فیلم نمی‌تواند بسازد. حس می‌کنم خیلی چیزها باید تغییر کند. زیرا سینمای ایران نیاز به یک دگردیسی کامل دارد.
* از آخرین فیلم شما چند سالی می‌گذرد، آیا کم کار شدنتان به شرایط موجود مرتبط است؟
اتفاقاً خیلی پرکار هستم. اما به دلیل بافت غلط اقتصادی که سینما دارد، کارها نتیجه نمی‌گیرد. ۵ سال پیش، «سراسر شب» را ساختم که شخصی‌ترین فیلم من است. فیلمی آوانگارد و کاملاً تجربی. اما برای اکران این فیلم، مرتب بهانه آوردند و امروز و فردا کردند. تا اینکه بعد از ۲ سال به آن زمان اکران دادند. اما نمایش عمومی این فیلم مصادف با ماه‌هایی شد که کرونا شیوع پیدا کرد. به این ترتیب سینماها برای چند ماه تعطیل شد. بنابراین فیلم در سینما اکران نشد و آن را به پلتفرم بردند. خب پلتفرمی که مردم در آن با زدن دکمه‌ای، «بفرمایید شام» و «مافیا» می‌بینند، جای اکران چنین فیلمی نیست. زیرا وقتی همان تماشاگر دکمه «سراسر شب» را می‌زند، مخش سوت می‌کشد. در نتیجه فیلم قربانی تماشاگری شد که برای آن فیلم نیست و اصلاً نباید آن را نگاه کند.
بعد از آن فیلمی کمدی ساختم که خیلی فروخت. برای اینکه بتوانم خودم را نجات دهم، این کار را کرده‌ام. ۲ سال پیش هم فیلم «شبگرد» را ساختم که هنوز اکران نشده است. چون اختلاف‌هایی بین گروه تولید وجود داشت که مانع از نمایش عمومی فیلم شد. این اختلاف‌ها ریشه در بافت اقتصادی غلط سینمای ما دارد. سرمایه‌گذارهایی به این کار می‌آیند که برای سینما نیستند. در نتیجه حضور آنها، هزار مساله درست می‌کند. سرمایه‌گذارهایی که متوجه این نیستند که بدانند اگر وارد سینما شدند باید در کنار آدم‌های با سابقه‌تر قرار گرفته و یاد بگیرند. البته اکنون مشکلات فیلم «شبگرد» حل شده و امیدوارم که به زودی اکران شود. زیرا فیلمی است که خودم خیلی به آن علاقه‌مندم.
* آیا قرار است فیلم تازه‌ای بسازید؟
پروانه ساخت برای فیلم جدیدم را گرفته‌ام و امیدوارم به زودی بتوانیم آن را شروع کنیم. عنوان فیلم «شیوا» است.
۲۲۰۵۷
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1895757
شلیک ضدهوایی از پادگان ابوذر مربوط به رزمایش پدافندی است